Φαινόμενα χουλιγκανισμού και χονδροειδούς ,απροκάλυπτου φανατισμού στον αθλητικό χώρο πλήττουν την παγκόσμια κοινωνία επί σειρά ετών με το κοινωνικό αυτό πρόβλημα όχι μόνο να μην αμβλύνεται, αλλά να λαμβάνει έκταση πανδημίας. Η έκρηξη της οπαδικής βίας δεν μπορεί να κατανοηθεί ξεχωριστά από κάθε άλλη μορφή βίας. Είτε ακολουθεί το επίθετο της έμφυλης ,της σχολικής ή της ενδοοικογενειακής διαβάζεται ως ένα αμιγώς κοινωνικό πρόβλημα με ρίζες τόσο βαθιές όσο και οι ανθρώπινες ενορμήσεις.
Η ανάγκη για τη αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα πυροδοτεί την απόκτηση συμπεριφορών που συνάδουν με το ψυχολογικό πλήθος που θα αφομοιώσει το άτομο. Η συνειδητή προσωπικότητα εξαφανίζεται και τα αισθήματα και οι ιδέες των μονάδων προσανατολίζονται σε μια κοινή κατεύθυνση. Στον χώρο του ποδοσφαίρου παρατηρείται τάση για δημιουργία συνεκτικών ομάδων που τις ενώνουν κοινά χαρακτηριστικά και συγκεκριμένα η υποστήριξη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Η εδραίωση και παγίωση του διαχωρισμού σε «εμείς» και οι «άλλοι», που μεταφράζονται ως ξένοι, εχθροί και απειλητικοί καλεί τα μέλη της να ξεπληρώνουν το χρέος τους στην ομάδα, προβαίνοντας σε βιαιότητες και ακραίες συμπεριφορές.
Τα ποδοσφαιρικά σωματεία και οι σύλλογοι κατέληξαν να εκκολάπτουν διαστροφικές συμπεριφορές που μαζί με το εὖ ἀγωνίζεσθαι δολοφονούν εν ψυχρώ άτυχα θύματα λόγω διαφορετικού οπαδικού προσανατολισμού. Φτάνουμε να επιβεβαιώνουμε τα λεγόμενα του Βρετανού συγγραφέα Τζωρτζ Όργουελ με τον αθλητισμό να είναι χολωμένος με μίσος και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας.
Χρειάζονται ριζικές ψυχοκοινωνικοπολιτισμικές παρεμβάσεις για να αφοπλιστεί η “χουλιγκανιστική’’ σκέψη, ώστε να μην φτάνουμε στο σημείο να αφοπλίζουμε τα χέρια των οπαδών από όπλα θανάτου ή να θρηνoύμε κι άλλα θύματα.
