Η μητρότητα δεν είναι απλά η ικανότητα των γυναικών να τεκνοποιήσουν, αλλά και μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία. Η γέννηση και η φροντίδα ενός παιδιού είναι μια σπουδαία ευθύνη και πρόκληση, όπως και μια ευκαιρία για τις γυναίκες να βιώσουν μοναδικά συναισθήματα και να καλλιεργήσουν τη προσωπικότητά τους.
Για πολλές γυναίκες, η μητρότητα είναι επίσης μια ευκαιρία να συνδεθούν με τη θηλυκότητά τους και να ανακαλύψουν μια νέα πλευρά του εαυτού τους. Η εγκυμοσύνη, ο τοκετός και ο θηλασμός μπορούν να ενισχύσουν αυτή τη σύνδεση και να προσφέρουν μια νέα αίσθηση νοήματος. Από εκεί και πέρα, η μητρότητα μπορεί να ενδυναμώσει τη σχέση με τον σύντροφο. Ωστόσο, το να είναι κανείς μητέρα μπορεί να αποτελεί και μια πρόκληση καθώς απαιτεί δέσμευση, χρόνο και ενέργεια. Η ανατροφή των παιδιών συνεπάγεται με αφοσίωση, υπομονή, ευαισθησία και αγάπη, και οι γυναίκες μπορούν να ενδυναμωθούν με αυτούς τους τρόπους. Η μητρότητα μπορεί να διδάξει στις γυναίκες δεξιότητες επικοινωνίας, ανθεκτικότητα, δημιουργικότητα και αυτοθυσία. Επιπλέον, ο ρόλος της μητρότητας επηρεάζει τη σταδιοδρομία και τις ευκαιρίες των γυναικών, καθώς μπορεί να απαιτεί π.χ. μειωμένο ωράριο εργασίας, άδειες μητρότητας ή να σημαίνει χαμένες προαγωγές.
Τι γίνεται όμως όταν μια γυναίκα χάνει τον ρόλο της ως γονέας,.. ως μητέρα; Η απώλεια ενός παιδιού μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους, όπως ατύχημα ή ασθένεια και είναι μία από τις πιο βαθιές και πιο σκληρές μορφές απώλειας, με τις μητέρες να ζουν έναν ανείπωτο πόνο. Είναι τεκμηριωμένο ότι οι γονείς που πενθούν έχουν πιο έντονη συμπτωματολογία από ό,τι οι ενήλικες σε άλλους τύπους πένθους, όπως συζύγου ή γονέα. Η διαδικασία μπορεί να είναι παρατεταμένη και επηρεάζει κάθε γυναίκα διαφορετικά. Μπορεί να βιώσει μια σειρά συναισθηματικών αντιδράσεων, όπως κατάθλιψη, θυμό και αποξένωση από τους άλλους. Οι μητέρες που θρηνούν για την απώλεια του παιδιού τους μπορεί επίσης να βιώσουν άλλα συναισθήματα, όπως ενοχές, ανασφάλεια, απώλεια ελέγχου και αποτυχία. Επιπλέον, μπορεί να εμφανίσουν σωματικές αντιδράσεις όπως πόνο στο στήθος, δυσκολία στην αναπνοή, ναυτία και πονοκεφάλους. Οι μητέρες που βιώνουν μακρά θλίψη για χρόνια και δεκαετίες, συχνά διαγιγνώσκονται ως καταθλιπτικές, υποχόνδριες ή αποσυρμένες, με περιορισμένη υποστήριξη εντός και εκτός της οικογένειάς τους. Πράγματι, η έλλειψη κατανόησης και αναγνώρισης του ατέλειωτου μητρικού πένθους δυσχεραίνει τις οικογένειες, το θεραπευτικό πλαίσιο, καθώς και τις ίδιες τις μητέρες.
Ο πρώτος τρόπος διαχείρισης της μητρικής θλίψης είναι η αποδοχή του γεγονότος και η αναγνώριση των συναισθημάτων, συμπεριλαμβανομένων των αρνητικών όπως ο θυμός, η λύπη και το άγχος. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και ότι δεν υπάρχει σωστός τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης. Η ανοιχτή συζήτηση ίσως λειτουργήσει βοηθητικά για την αντιμετώπιση της κατάστασης και η μητέρα σταδιακά βρει τρόπους να ανακάμψει. Αυτό μπορεί να συμβεί μέσω της ψυχολογικής υποστήριξης με τη βοήθεια ενός εξειδικευμένου επαγγελματία ψυχικής υγείας ή μέσω της συμμετοχής σε ομάδες αυτοβοήθειας, μιλώντας με άλλους που έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις. Η επαφή με τους φίλους και την οικογένεια αποτελούν σημαντική στήριξη όπως και η ανάπτυξη θετικής σκέψης.
Η επανασύνδεση με τη ζωή,… συναισθηματικά, ψυχικά και σωματικά… μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά είναι απαραίτητη ώστε να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις….
Όταν μια μητέρα χάνει ένα παιδί, η θλίψη της μπορεί να την κάνει να αμφισβητήσει τον ρόλο της ως μητέρα. Μπορεί να παλεύει ανάμεσα στην επιθυμία της να παραμείνει σε επαφή με το παιδί της και στο πόνο της. Η μητρότητα όμως αποτελεί μέρος της ταυτότητάς της και δεν εξαφανίζεται. Η απώλεια ενός παιδιού μπορεί να αλλάξει την εμπειρία της μητρότητας, αλλά δεν αλλάζει το γεγονός ότι κάποιος είναι μητέρα.
